Sisyphe III

من سیزیف را پای کوه رها می کنم. بار سنگین او همواره در دسترس است.

سیزیف وفادارانه در برابر خدایان می ایستد و تخته سنگها را از جای بر می کند.

او نیز همه چیز را نیک می داند و دنیا را نه دیگر سترون می بیند و نه بیهوده.

هر ریزه ای از آن سنگ و هر پرتوی از دل کوهساران همیشه شب برای او دنیایی می شود.

مبارزه برای رسیدن به ستیغ گامی است تا دل آدمی را سرشار کند.

باید سیزیف را نیکبخت انگاشت.